Tek ebeveynli aile olduktan sonra çocuk ve birlikte yaşadığı ebeveyni arasındaki ilişki çoğunlukla olumlu yönde değişmektedir. Çocuk ve ebeveyn, anne-babanın boşanması ya da ebeveynlerden birinin vefatından sonra birbirlerine sevgilerini daha çok göstermeye çalışmaktadır. Erkek çocuğu ya da büyük yaşta kız çocuğu olan anneler, babanın yokluğu nedeniyle çocuk üzerinde otorite sağlamakta zorlanabilmektedir. Bununla birlikte, erkek çocuklar, evin erkeği rolünü benimseyerek annenin ve kız çocuklarının hayatına müdahale edebilmektedir. Baba ve çocuk ilişkisinde olumsuzlukların yaşandığı örnekler ise özellikle kız çocuğunun ergenliğe girdiği dönemlere denk gelmektedir. Kız çocukları bedenlerinde olan fiziksel değişimleri ya da erkek arkadaş gibi konuları babaları ile paylaşamamanın sıkıntısını yaşamaktadır. Kız çocuk-baba ilişkisindeki diğer sıkıntı ise erkek çocuk-anne ilişkisine benzer şekilde çocuğun istediği faaliyetlerin yapılmamasıdır.
Çocuğu ile beraber yaşamayan anneler, babalara göre çocukla daha düzenli ilişki sürdürmektedir: Görüşülen
yaklaşık her beş anneden dördü düzenli ilişki içinde iken; babaların yaklaşık yarısı çocuğu ile düzenli görüşmektedir. Kırda yaşayan çocukların birlikte yaşamadığı anne ya da babası ile düzenli görüşme oranı, kenttekilere göre daha düşüktür. Bunun yanında düşük SES’ten çocukların anneleriyle düzenli görüşme oranının da diğer SES’ten çocuklara göre düşük olduğu görülmüştür. Çocukların cinsiyetinin ise düzenli görüşme oranları üzerinde anlamlı bir etkisi bulunmamaktadır. Ancak 13 yaş ve altındaki çocuklarda diğer ebeveyn ile düzenli görüşenlerin oranı; 13 yaş üstündeki çocuklara göre daha yüksektir. Bu noktada tek ebeveyn olma süresi arttıkça düzenli görüşme oranının düştüğünün altı çizilmelidir.
Annenin çocuk ile düzenli ilişki kuramamasının temel nedeni annenin başka bir bölgede olan baba evine geri
dönmesi ve maddi imkansızlıklar olarak açıklanabilir. Annenin yeniden evlenmesi ya da çocuk ile görüşmeye
karşı isteksizlik duyması da buna neden olabilmektedir. Babaların çocuk ile düzenli ilişki kurmama nedenlerinin
başında babanın isteksizliği gelmekte; ayrıca babanın yeniden evlenmesi, başka bir şehre ya da ülkeye taşınması
gibi faktörler de buna neden olmaktadır. Ebeveynin düzenli iletişim konusundaki isteksizliği, özellikle erkek çocukların iletişimin sürdürülmesine dair motivasyonunu azaltmaktadır. Ayrıca babanın anneye karşı uyguladığı fiziksel ya da duygusal şiddetten ötürü de çocuklar kendi istekleri doğrultusunda babaları ile görüşmeyi reddedebilmektedir.
Kayanakça: Aile ve Toplum Yıl: 12 Cilt: 7 Sayı: 26 Temmuz-Ağustos-Eylül 2011